न्याय को होइन
अन्याय कै जीत भईरहेछ
जति म हांस्न खोज्छु भीडमा
त्यती नै एकान्तमा मन रोइरहेछ
दिनहु मान्छे मरेका छन
बिचलित भएका छन् झन्
न्याय माग्दा माग्दै तिन्का पुस्ता समेत्
अन्धकारमा धकेलिएका छन्
खोई कहाँ आयो गणतन्त्र
कहाँ गयो त्यो समान अधिकारका कुरा
राजालाई त हटाइयो
राजतन्त्र कहिले सम्म
न्याय माग्दै हिंडेका ति बलात्क्रित नारी
आफ्नै घरबाट टाढिएका ती अदिबाशी
कस्का लागि गरेको थियो त्यो संघर्श
कस्ले दियो एती ठुलो अधिकार खेल्न अरुको आत्मा सित
छाती तानी तानी अझै नि छ घमन्ड को ताती
तारा बाजी लै लै गर्न नजान्ने पुगेका छन् माथि माथि
के आश राख्नु र यि अमरयाधित पाखण्डीहरुसँग
जति नै गाह्रो भए पनि गरिरहने हो आफ्नै संघर्श
राजनीति मन पर्दैन भन्थे
शब्द नै छ त्यस्तो
निति बनाउने नै हो राज गर्न अरुको माथि
छी छी घ्रिडा गरु म कति
अति भो अब त अति
नगर न हे अझै पनि खति
हृदय त छ होला नि धड्किने तिमी भित्र पनि
आँखा चिम्लेर मनन् गर केहि समयको लागि
ताली पिटी हास्ने छौ तिमी
छिन् छिन् मा रूने पनि
मान्छे नै त हौ आखिर तिमी नि
भावना को खानी
अरुलाई दु:ख त दिएका हैनौ होला तिमीले पनि जानी जानी
अरुलाई दु:ख त दिएका हैनौ होला तिमीले पनि जानी जानी